حال و روز ورزش استان ،اگر از برخی قهرمانان خود ساخته همچون بهداد سلیمی و دیگر جرقه ها که گهگاه در کشتی ،کاراته و ... ظهور می کند بگذریم، چندان مساعد نیست.این نه فقط یک ادعا بلکه حقیقتی ملموس است که مستنداتش را به راحتی می شود ارائه کرد. اما آنچه در این بین به پرسش کلیدی تبدیل شده این است که به راستی کدام اهرم تاثیر گذار در این زمینه در شکل گیری و یا تشدید این شرایط تاثیر موثرتر است؟شاید در پاسخ بشود به عوامل متعددی اشاره کرد، با این حال پر واضح است که نمی شود از نوع نگاه حاکم بر ورزش استان به راحتی گذشت.

واقعیت این است که مدیریت حاکم بر ورزش استان در طول همه این سالها نگاهی نمایشی- تئاتری به ورزش استان داشته و بیشتر به سمت مصرف کشیده شده اند تا ساخت و ساز. این خصیصه خصوصا در ورزش های تیمی و شکل حمایتی که از این تیم ها صورت پذیرفته عیان است.

بعنوان نمونه طرفداران نساجی دفعات بسیاری را بیاد می آورند که مدیران عالی رتبه ورزش استان برای تماشای بازی های این تیم به ورزشگاه شهید وطنی رفته و یا حتی جلسات متعددی را با هواداران این باشگاه برگزار کرده باشند. این در حالی ست که در شرایط مساوی و در زمانی که شموشک در لیگ دسته اول حضور داشت (همین فصل گذشته)،کمتر هواداری از این تیم تصویری واضح و حتی تار از حضور متولیان ورزش مازندران در استادیوم شهرشان دارند.این مساله بخوبی نشان می دهد که ساکنین ساختمان تربیت بدنی استان تمایل دارند زمان خود را در تیم هایی هزینه کنند که از نقطه نظر «تبلیغاتی »در موقعیت مناسب تری باشند.

اگر نگاهی به جایگاه ویژه استادیوم سید رسول حسینی در هنگام بازی های تیم راه ساری بیاندازید به راحتی می توانید جدا از مدیران تربیت بدنی، چهره های تاثیر گزار بر حال و روز استان را پیدا کنید.چهرهایی با توانایی های غیر قابل انکار.از نماینده مجلس گرفته تا مدیرکل فلان اداره متمول . با این حال نکته این است که این حضور، دردی از دردهای نماینده مرکز استان در لیگ برتر فوتسال کم نکرد و مشکلات همچون همیشه پابرجاست.

شنیده ها از هزینه چند ده میلیون تومانی به پای تیم تازه تاسیس (صنعت ساری)حکایت دارد.تیمی که بر طبق ادعای مدیران تربیت بدنی وظیفه اداره اش بر عهده خود آنهاست.درحقیقت همین مساله سبب شده تا سرپرستی این باشگاه تا اطلاع ثانوی بر عهده معاون مدیرکل تربیت بدنی استان سپرده شود.آنچه قابل اشاره و البته تحسین بر انگیز است هزینه ایست که به پای این تیم شده اما باید پرسید که آیا برای مدیران تربیت بدنی مازندران،ورزش تنها به «صنعت ساری»ختم می شود و یا فشارهایی که از کانالی مشخص می آید در کنار نگرانی از آینده موقعیت اداری ،تمرکز آنچنانی را رقم زده است؟

در تمام سالهایی که مدیریت ورزشی در استان ،فوتبال را در مرکز مازندران منقرض کرده بود این سعید نجاریان بود که با سیاست «مدارا» تیمی گمنام را تا عالی ترین سطح فوتسال ایران کشاند تا اعتباری باشد بر بی اعتباری دیگرانی که با خود هیچ نیاوردند. با این حال مشکلات مالی در این سالها نفس راه را گرفته آنچنانکه که چندین مرتبه بدلیل تغییر اسپانسر مجبور به تغییر نام شد.در تمام سالها این «راه ساری »بود که 5000 تماشاگر را در سرما و گرما به ورزشگاه می کشاند و بسیاری را از روی صندلی های جایگاه ویژه اش به پست های آنچنانی برد.

از سویی دیگر صدا و سیمای شبکه طبرستان بعنوان نهادی تاثیر گزار در پیشرفت حوزه ورزش ،نقشش را بصورت معکوس در استان ادامه می دهد.کاهش زمان برنامه های ورزشی و عدم پوشش حتی یک مسابقه تیم راه در طول فصل از افکار بسته ای حکایت می کند که امیدی به بازشدنشان نیست.

در حقیقت از همان روزی که سمت ریاست ورزش های همگانی را به مدیران وقت این سازمان دادند تا «قید نقد ورزشی» برای همیشه در این شبکه زده شود ،پنبه ورزش استان نیز زده شد.

ورزش استان در این روزها بیشتر ازهر زمانی گرفتار سیاسی کاری ها و تنگ نظری ها شده و شاید وقتش رسیده که یک عده جای خود را به دیگران بدهند!


کیان ناطقی